The Z.coli

[هو...]

نمیدانم چرا چند شبی است در خواب آدم های قدیمی را میبینم که چند سال است ندیدمشان، آدم‌هایی که چند سال است نه با آنها معاشرت کرده‌ام و نه حتی قبل از این چند سال با آنها معاشرت میکردم. آدم‌هایی که هرگز با هم دوست نبودیم و صرفا به خاطر همکلاسی بودنمان اسم همدیگر را میدانستیم و دیگر هیچ. 

این آدم هایی که من خوابشان را میبینم برعکس من، همه‌شان باهم دوست بودند. به قول خودشان اکیپ بودند. هفته قبل خواب یکی‌شان را میدیدم ،همانی که پولدار بود و الان خارج درس دندانپزشکی میخواند. قبلا که اینستا داشتم صرفا پست و استوری همدیگر را میدیدیم و تمام. ولی الان در خواب هایم میبینم که با او دوستم، با او حرف میزنم و ناراحتم که باید برگردد خارج و او هم ناراحت است از اینکه معلوم نیست دیدار بعدیمان کی باشد!

نفر بعدی این اکیپ، زندگی‌اش مثل من معمولی بود. پزشکی قبول شد و همینجا ادامه تحصیل داد، و سر یک جریانی پیج اینستای مرا بلاک کرد. (مشخص است که تنها با پیج اینستا با هم در ارتباط بودیم.) که آنهم نزدیک ۳ سال است خبری از او ندارم. مادرش سرطان داشت و نمیدانم آیا بهبود پیدا کرده است؟ (امیدوارم)  حالا دیشب خواب میدیدم که قرار است در خانه پدر بزرگم نذری بدهیم و آنها هم آنجا بودند. خیلی راحت با او حرف میزدم و آخر هم نشستم کنار مادرش و سه تایی با هم میگفتسم و میخندیدیم. 

خواب های عجیبی است. اصلا نمیدانم بعدش چه خوابی میبینم! یا شاید خواب کدام یک از آدم های این اکیپ را! آدم‌هایی که هرگز نمیشناسمشان و حالا در خواب هایم دوستانم محسوب میشدند. شاید هم دارم زندگی‌ام را در دنیای موازی میبینم. شاید در دنیای دیگر من با همین اکیپی ازشان دوری میکردم دوست بودیم، دوستان صمیمی!

تصمیم سختیه.

تا شیفت بعدی، بخوابم یا درس بخونم؟

۱. بعد بحث مفصل دیشب  امروز اومد و گفت" این آهنگ رو برای تو  میذارم. خوب گوش کن."

روح من به پرواز در اومد:))

۲.به معنای واقعی کلمه سوشال مدیا برام یه سمه، از وقتی اینستا رو حذف کردم یه جبهه مثبت به زندگیم وارد شده، همین که زندگی فیک و بهشتی بقیه رو با زندگی معمولی خودم مقایسه نمیکنم شش هیچ نسبت به قبل جلو افتادم. اگه توییر رو حذف کنم و از زندگی جهنمی همون آدمای بهشتی اینستا هم بکشم بیرون، دوازده هیچ برنده میشم، برنده. 

هر سال پاییز، نگاهمان نارنجی میشود، چشم میدوزیم به برگ هایی که آرام آرام معلق میخورند در هوا و به زمین خاکی مینشینند و منتظر میمانند تا سختی وزن‌مان را تحمل کنند و آخ نگویند ولی نمیتوانند:"خش خش" . 

پاییز فصل عاشقی است، فصل هوای دو نفره، هوای سرد و بافتنی و یک لیوان چای نعنا که برود پایین و سرحالمان بیاورد. پاییز فصل میوه های نارنجی است، عطر لیمو نورس و انار های ترش و شیرین. اما پاییز برای ما فصل متفاوت دیگری هم هست:"فصل زلزله" 

نمیشود که هوا رو به سردی برود و گسل زیر پایمان از خوشحالی نرقصد و نرقصاندمان. هر سال گسل زیر پایمان فصل سرما را با تکانه های ریز جشن میگرفت اما امسال مثل آنکه خیلی خرج کرده بود که توانست ۵ ریشتر هدیه دهد. 

حالا ما ماندیم و اوهام این هدیه، که آیا زمین میلرزد یا واقعا میلرزد؟ 

زندگی‌ام مختل شده است دارم برای ادامه تحصیل درس میخوانم و پشت میز که مینشینم فکر میکنم که زمین دارد میلرزد. یکبار که درگیر این وهم شده بودم و داشتم در و دیوار و لامپ را چک میکردم که آیا دارد تکان میخورد یا نه، با صدای داد بقیه رو به رو شدم که "بیا بیرون زلزله است!!!" ولی تا زمانی که از جایم بلند شدم تمام شد. باز خیرش بدهد، دیگر آن صدای وحشتناک قدیم را ندارد. قبلا اول صدای وحشتناکش میآمد و بعد زمین میلرزید. الان آرام است و سر و صدا ندارد. 

کاش این وهم زلزله رهایم میکرد تا تمرکز کنم روی خواسته‌ام. مگر میگذارد؟!

یا همان نقل امروزی" اگه بهش نمیرسیدی خدا این آرزو رو تو دلت نمی‌انداخت"

هدف بزرگی پیش روی خودم میبینم. درواقعا آنچنان به هدفم و راهی که الان برای رسیدن به آن طی میکنم، ایمان دارم که آینده را به وضوح در پیش چشم خودم مبیبینم. راه سختی است، بعضی اوقات از نگرانی نمیتوانم در خود نریزم و نخواهم که بیشتر تلاش کنم، حتی اگر زندگی برگ برنده‌های خودش را دانه دانه رو کند و بگوید من بردم، باز هم نمیتوانم به زندگی ببازم. 

من به این راهی که میروم، به آینده روشنی که پس از روزهای تیره و تاریک زندگی‌است ایمان دارم. 

گرت چو پیر سالک عشقت به می حواله کند

بنوش و منتظر رحمت خدا می‌باش

چون که روز حافظ بود.